روایت تاریخی

یکی دیگر از اصحاب، غلام آزاد شده ابوذر به نام جَوْن بود. وقتی خدمت امام علیه‌السلام رسید حضرت فرمودند: من تو را مرخّص كردم؛ تو همراه ما شدى كه در رفاه و عافيت باشى؛ خودت را در راه ما مبتلا  نکن. عرض‌کرد: يا بن رسول‌اللَّه! من در زمان خوشى همراه شما بودم؛ آيا اکنون كه شما گرفتار شديد، دست از شما بردارم! به خدا قسم بویم بد، خانواده‌ام پست و رنگم سياه است؛ ولی اگر لایقم بدانی به لطف شما بوى بدنم نيكو، حسب و نسبم عالى، صورت سیاهم سفيد و بهشتی خواهم شد. نه به خدا من از شما جدا نمی‌شوم تا اينكه جانم را فدایتان کنم. اذن گرفت و به میدان رفت و دلیر مردانه جنگید و به شهادت رسید.

 امام علیه‌السلام شخصاً به بالینش رفتند و اینگونه دعا فرمودند: اللَّهُمَّ بَيِّضْ وَجْهَهُ وَ طَيِّبْ رِيحَهُ وَ احْشُرْهُ مَعَ الْأَبْرَارِ وَ عَرِّفْ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ! [1]خدايا! صورتش را سفيد و بویش را نيكو و او را با ابرار محشور فرما و آشنایی را بين وی و محمّد و آل محمّد صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم برقرار بفرما! امام باقر علیه‌السلام از امام سجّاد علیه‌السلام نقل فرمودند:[2] هنگامى كه گروهى در ميدان جنگ آمدند تا اجساد شهدا را دفن کنند جسد جون را پس از ده روز در حالى پیدا کردند كه بوى خوش مشك از او مي‌وزيد.[3]